Referentie:
Percival, Philip, "Comic Normativity and the Ethics of Humour", The Monist- An International Quarterly Journal of General Philosophical Inquiry 88 (2005) 1, p. 93-120.
Informatief extract:
"One species of comic moralism holds that being sexist or racist impacts negatively on funniness. An argument for it proceeds from two premises: (A) It is morally wrong to be amused by something sexist or racist, and (B) The property x possesses just when it is morally wrong to be amused by x impacts negatively on x's funniness. Whereas Jacobson and d'Arms grant (A) before attacking (B), difficulties for (A) are raised and a novel case for (B) developed employing McDowell's "silencing" doctrine. Ultimately, this case fails, however: silencing doesn't yield the species of comic moralism (B) expresses." (abstract)
Creatieve commentaar:
Het is moreel onaanvaardbaar om geamuseerd te zijn door "something sexist or racist". Is een grap over een bepaalde sexe of ras persé sexistisch of racistisch? Ik geloof het niet. Waarom mogen we wel lachen met, zeg maar, Prins Philippe (Geert Hoste verdient er zijn boterham mee) en niet met een grap over "de vrouw" of "de jood". Het is toch pure discriminatie om een volledig ras, volk, geslacht uit te sluiten van humor. Maar het is een moeilijke kwestie. Wat zijn de (ethische) grenzen van humor en wie of wat bepaalt die grenzen? Bepalen we zelf als individu wat we grappig vinden of niet? Is het de context waarin we ons bevinden? Is het cultureel bepaald? Waarschijnlijk wel. Het getuigt van weinig respect en een gebrek aan fijngevoeligheid om een grap te maken waarvan je weet dat die kwetst. Maar, stel dat een grap binnen een bepaalde cultuur ongepast is, zou er dan geen enkel lid van die cultuur om kunnen lachen? Of op z'n minst erkennen dat het om humor gaat? Volgens mij is het eerder de intentie dan de inhoud van de grap die bepaalt of die sexistisch of racistisch is, en dus moreel af te keuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten